Babası okula göndermedi, hayalini 81 yaşında gerçekleştirdi
Gökhan İÇKİLLİ/SAMSUN, (DHA)- SAMSUN’da babasının ‘kız çocukları okumaz’ diyerek okula göndermediği Resmiye Sağır, 81 yaşında önlük giyip, özel bir okulun kapısından girerek çocuklarla ders gördü. Resmiye Sağır, “Okuma hevesim hep içimdeydi. Yolda yazılı bir kağıt parçası bulsam öperdim, koynuma koyardım. Babam ‘kızlar okur mu’ diyerek okula göndermedi. Kendi çabamla 15 günde okumayı öğrendim. Huzurevinde proje kapsamında 81 yaşında okula gittim. Çok heyecanlandım, ayaklarım titredi. Çok mutlu oldum. Okumaya devam edeceğim. Yazmayı da öğreneceğim” dedi.Aile ve Sosyal Hizmetler İl Müdürlüğü’ne bağlı Atakum Huzurevi Yaşlı Bakım ve Rehabilitasyon Merkezi’nin ‘Hayallerim Gerçek Oluyor’ projesi kapsamında Resmiye Sağır, okuma-yazma hayalini gerçekleştirmek için ilk adımı attı. Babasının ‘kız çocukları okumaz’ diye okula göndermediği Sağır, sonradan kendi çabalarıyla okumayı öğrendi ancak yazmayı öğrenemedi, okul sıraları ise hep içinde ukde kaldı. 11 yıl önce Samsun Aile ve Sosyal Hizmetler İl Müdürlüğü’ne bağlı Atakum Huzurevi Yaşlı Bakım ve Rehabilitasyon Merkezi’ne yerleşen Resime Sağır, ‘Hayallerim Gerçek Oluyor’ projesi kapsamında okul önlüğünü giyip, özel bir okulda ilk dersine girdi.‘YOLDA YAZILI BİR KAĞIT BULSAM ‘BURADA NE YAZIYOR’ DEYİP KOYNUMA KOYARDIM’Resmiye Sağır, “Okula çok hevesim vardı. Köylüydük, tütün yaptık, çobanlık yaptık. Köyde olup da yapmadığım hiçbir şey yok. Eşekle ormandan odun bile taşıdım. Ama okul benim hep içimdeydi. Yolda yazılı bir kağıt parçası bulsam, ‘acaba burada ne yazıyor’ derdim, alırdım öperdim ve koynuma koyardım ki ta başka bir parça bulana kadar o benim koynumda dururdu. Okuma hevesim çoktu. O zamanlarda köyümüzde okul da yoktu. Yalnız Balaç köyünde okul vardı. Orası da uzaktı. Babam ‘Kızlar okur mu?’ derdi. Yollamadılar beni. 7-8 yaşlarında tarlalara gidiyordum. Bütün işlere ben koşturuyordum. O zaman kardeşlerimin en büyüğü bendim. Ama okul hep benim içimde ukde kaldı” diye konuştu.‘ALMANYA’YA GİTMEK İÇİN OKUMA BİLMEM GEREKİYORDU’15 günde okumayı öğrendiğini belirten Sağır, “Evlendim ve İstanbul’a taşındım. Evlendikten sonra zor günler yaşamaya başladık ve 1969 yılında Almanya’ya gitmeye karar verdik. Evrakları tamamlamak için Tophane’de gittim ve bana bir kağıt verdiler. Onu okumamı söylediler. Okuma yazmamın olmadığını söylediğimde bana okumamı öğrenmemi söylediler. Eşime söylediğimde bana ‘Öğrenmesen de olur’ dediydi. Artık o kadar bunalmışım ki ben de 15 günde alfabedeki 29 harfi öğrendim. Daha sonra harfleri yan yana getirerek okumayı öğrendim. Verdikleri kağıdı okudum ve Almanya’ya gittim. Okumayı söktüm ama yazmayı bilmiyorum. Benim 40 yılım İstanbul’da geçti. 8 yıl da Almanya’da kaldım. Hiç kendimi düşünmedim, hep millet için yaşadım” dedi.‘OKUMAYI 25-30 SENE ÖNCE ÖĞRENSEYDİM ŞİMDİ ÜNİVERSİTE MEZUNUYDUM’Okula ilk gittiği gün çok heyecanlandığını ifade eden Resmiye Sağır, konuşmasını şöyle sürdürdü:“Ben çok mutlu oldum. Okula devam edeceğim. Okumada sonuna kadar gideceğim. Artık ne öğrenebilirsem. Hiç çaresi yok yazmayı öğreneceğim. Yazma benim elimden kurtulamaz. Ben bu fırsatı yakalamışım, bırakır mıyım? Ama böyle okula gideceğim hiç aklıma gelmedi. Ben buraya geleli 11 yıl oldu. Buradaki müdür ve çalışanlar bana hep ‘Senin için neler yapabiliriz’ diye soruyorlardı. Okuma da benim aklıma 3 gün önce geldi. Buradaki müdüre ve çalışanlara okumak istediğimi ve hiç okula gitmediğimi söyledim. Proje kapsamında yapabileceklerini söylediler. Ben de mutluluk duydum, dünyaları bana verdiler. Onun tadı bambaşka bir şey. Okula gittiğimde elim ayağım titredi. Heyecandan düşecektim az daha. O kadar sevindim. Okula gittiğimde o çocuklar üzerime atlıyorlardı. Çok mutlu oldum. Ben 81 yaşındayım. Ne olurdu sanki bu olay 25-30 yıl önce olsaydı. Şimdi üniversiteyi bitirmiştim. Artık geç kaldım. Yazmayı öğreneyim bana yeter” dedi.‘45 YAŞLIMIZIN HAYALİNİ GERÇEKLEŞTİRECEĞİZ’Atakum Huzurevi Yaşlı Bakım ve Rehabilitasyon Merkezi Sosyal Çalışmacı Sedanur Helvacı Duyum (28) ise şöyle konuştu:“Bu projemiz yaşlılarla görüşmeler yaptığımızda eski yaşamlarına dair ‘keşke’lerinin olduğunu fark ettik. Kendilerini eksik hissediyorlardı. Tamamlayamadıkları fikirleri, düşünceleri ve hayalleri vardı. Bunları tamamlamanın onlara yararlı olacağını ve yaşam doyumlarının artacağını düşündük. Şu anda 10 yaşlımızı hayalleriyle buluşturduk. Yaşlılarımızla sonrasında yaptığımız görüşmelerde aldığımız dönüşler, büyük heyecan duydukları, kafalarında eksik kalan hayallerini tamamlayabildikleri ve kendilerini işe yarar hissettiklerini ve geleceğe dair daha umutla bakabildikleri, daha yeni planlar kurabildiklerini söylediler. Projemiz devam edecek. Toplam 45 yaşlımızın hayalini gerçekleştirme hedefimiz var. Her ay 5 yaşlımızı görüşmeler yaparak projelerimize hazırlıyoruz.” (DHA)